Menu Zamknij
header

Z każdym kolejnym tygodniem słońce przygrzewa coraz mocniej, dni są dłuższe, a temperatury wyższe – oznacza to… początek sezonu biegowego! Zanim jednak wyruszymy na ulubione trasy po ulicach, parkach czy lasach, warto odpowiednio przygotować się do wysiłku.

Jak przygotować się do sezonu biegowego, aby zmniejszyć ryzyko kontuzji? Oto garść naszych porad!

1.     Zainwestuj w odpowiednie buty

Dla doświadczonych biegaczy to podstawa, ale osoby dopiero zaczynające przygodę z joggingiem powinny wiedzieć, że nie ma ważniejszego elementu biegowego ekwipunku niż obuwie. Do biegania nie nadają się tenisówki, trampki ani nawet sportowe buty do codziennego użytku. Buty do biegania powinny mieć specjalną podeszwę amortyzującą stopę, nieco wyższą cholewkę chroniącą staw skokowy. Powinny być lekkie, a zarazem wytrzymałe i przepuszczające powietrze, tak aby stopa mogła oddychać.

2.     Stopniuj wysiłek

Jeśli w trakcie zimy Twoje treningi były mniej intensywne albo w ogóle ich nie było… Koniecznie trzeba na nowo przyzwyczaić organizm do wysiłku. Nie porywaj się od razu na długie dystanse po wymagających terenach, zacznij od kilkunastominutowych treningów i stopniowo wydłużaj ich czas. Obserwuj, jak na zwiększanie intensywności wysiłku reaguje Twój organizm – jeśli odczuwasz ból np. stawów kolanowych, daj im czas na regenerację.

3.     Pamiętaj o rozgrzewce i regeneracji powysiłkowej

Każdy trening rozpocznij od 10-15-minutowej rozgrzewki. Już kilka prostych ćwiczeń pozwoli przygotować mięśnie i stawy do wysiłku, a to znacznie zmniejsza ryzyko kontuzji. Pamiętaj również o tym, że ważne jest odpowiednie zakończenie treningu. Po wysiłku zjedz wysokobiałkowy posiłek, nawodnij organizm, jeśli tego potrzebujesz – zdrzemnij się. Możesz wziąć prysznic z naprzemiennymi ciepłymi i zimnymi strumieniami wody albo skorzystać z rollerów do masażu.

4.     Ból, obrzęk i inne problemy? Idź do specjalisty!

Jeśli zauważasz u siebie jakiekolwiek niepokojące objawy – ból stawów i mięśni, obrzęki stawów albo ograniczenie ich ruchomości – zgłoś się do specjalisty. Nawet najdrobniejszych dolegliwości nie wolno lekceważyć – nieleczone mogą się pogłębiać i zmienić w poważną kontuzję. Czasami wystarczy kilka wizyt u rehabilitanta i dopasowane do potrzeb zabiegi, by szybko zniwelować drobne przeciążenia albo stany zapalne.

Ze specjalistycznej pomocy – zarówno w zakresie przygotowania do sezonu biegowego, rehabilitacji pourazowej czy regeneracji po treningu – skorzystać można w placówkach KRIOSONIK. Zapraszamy do kontaktu!

Jak prowadzić terapie skoliozy u dzieci?

Skolioza, czyli boczne skrzywienie kręgosłupa, objawia się nieprawidłowym wygięciem linii kręgosłupa, wymuszającym nieprawidłową postawę i napięcie mięśniowe, prowadząc do postępującej deformacji trzonów kręgowych. Skolioza najczęściej ujawnia się u dzieci w okolicach dziesiątego roku życia, może być jednak diagnozowana wcześniej, nawet już w łonie matki.

Rodzaje skoliozy u dzieci

Rodzaj terapii skoliozy będzie różnił się w zależności od jej typu oraz pochodzenia. Najczęściej występuje młodzieżowa skolioza idiopatyczna, której przyczyna powstania jest nieznana. Ten typ skoliozy charakteryzuje się widocznym skrzywieniem bocznym, zazwyczaj w odcinku piersiowym kręgosłupa, kształcie „C” lub „S”. Szacuje się, że większość przypadków diagnozy idiopatycznej diagnozuje się 10 a 12 rokiem życia dziecka.

Istnieją także rodzaje skoliozy, które są wrodzone lub wynikają z rozwoju innego schorzenia. Do tej grupy należą skolioza nerwowo-mięśniowa, występująca u dzieci z chorobami nerwowo-mięśniowymi takimi jak porażenie mózgowe, rozszczep kręgosłupa albo dystrofia mięśniowa. Wrodzona skolioza może być też powiązana ze zniekształceniem kręgów.

Jakie terapie skoliozy u dzieci? Metody nieoperacyjne leczenia skoliozy

Większość przypadków skoliozy u dzieci da się leczyć nieoperacyjnie, za pomocą fizykoterapii, ortez lub gorsetu gipsowego.

W przypadku niewielkiego skrzywienia kręgosłupa, fizykoterapia pomaga wzmocnić mięśnie pleców dziecka oraz poprawić jego postawę i poczucie równowagi. Wczesna fizjoterapia pozwala na uniknięcie bólu i zwyrodnień kręgosłupa w przyszłości.

Jeśli skolioza jest umiarkowana lub ciężka i istnieje prawdopodobieństwo jej pogłębienia, lekarz może zalecić noszenie zdejmowanej ortezy pleców, zapobiegającej pogorszeniu się skoliozy. Jeśli jednak skrzywienie kręgosłupa zdiagnozuje się u niemowląt i małych dzieci, częściej stosuje się specjalny, oddychający gips otaczający tułów, który tymczasowo wzmacnia kręgosłup i nie dopuszcza do dalszego rozwoju deformacji.

Warto wspomnieć, że skolioza może być przyczyną powstania stanu zapalnego oraz bólu kręgosłupa. W takim przypadku stosuje się sterydowe zastrzyki zewnątrzoponowe. Wykonywać je może jedynie specjalista, tak wiec ten sposób leczenia wiąże się z regularnymi wizytami w gabinecie. Przed zrobieniem zastrzyku lekarz znieczula dziecko, a następnie umieszcza igłę w przestrzeni zewnątrzoponowej w kręgosłupie. Zastrzyk nie działa od razu, jednak przynosi ulgę w ciągu kilku dni, ułatwiając dziecku normalne funkcjonowanie.

Chirurgiczne leczenie skoliozy

Gdy prowadzenie terapii niechirurgicznych nie daje efektów, może być konieczna operacja leczenia skoliozy. Wykonuje je się w znieczuleniu ogólnym, a po wyjściu ze szpitala dziecko najprawdopodobniej będzie musiało uczęszczać na fizykoterapię. Dokładne procedury związane z zabiegiem chirurgicznym różnią się w zależności od rodzaju i stopnia pogłębienia skoliozy.

Operacje skoliozy bez usztywnienia kręgosłupa wykonuje się w Polsce od 2019 roku. Podczas procedury chirurdzy uzyskują dostęp do kręgosłupa przez kilka małych nacięć zamiast jednego większego, którego używało się w starszych metodach operacji skoliozy. Następnie przyczepia się specjalną nić do kilku kręgów i mocno ją naciąga. Napięcie z uwięzi prostuje kręgosłup. Takie podejście może zapobiec późniejszej operacji usztywnienia kręgosłupa.

W Polsce częściej jednak stosuje się leczenie chirurgiczne polegające na korekcie skrzywienia za pomocą śrub, prętów i implantów. Tego typu operacje są bardziej inwazyjne – wymagają odseparowania mięśni od kręgosłupa (dojście tylne) lub usunięcie jednego żebra (dojście przednie). Prócz usztywnienia kręgosłupa koniecznie jest też częściowe usunięcie tkanki kości i stawów, aby kręgi mogły się ponowne zrosnąć w nowej, prawidłowej pozycji.