1 grudnia, 2022

Hydroterapia, czyli wodolecznictwo, to jedna z najstarszych metod fizykoterapii, polegająca na poddawaniu ciała działaniu wody o niskiej lub wysokiej temperaturze, wykonywaniu różnego rodzaju kąpieli, natrysków, płukań itp. Hydroterapia znajduje szerokie zastosowanie w medycynie, również w leczeniu chorób i urazów w obrębie układu ruchu.

Hydroterapia jest dziedziną o bardzo długiej historii. Lecznicze zabiegi z zastosowaniem wody wykonywano już w okresie starożytnym, a ich entuzjastą był np. Hipokrates, który powszechnie zalecał gorące i zimne kąpiele do leczenia różnego rodzaju schorzeń. Hydroterapia bardzo dużą popularność zyskała na przełomie XIX i XX wieku, kiedy lecznicze kąpiele, natryski i inne zabiegi były dostępne w popularnych miejscowościach uzdrowiskowych i sanatoriach.

Hydroterapia – jak woda wpływa na organizm?

Skuteczność zabiegów hydroterapii wynika z fizycznych właściwości wody oraz efektów fizjologicznych pojawiających w organizmie, gdy zostaje poddany jej działaniu. I tak woda ma zdolność przewodzenia i magazynowania ciepła, posiada również pewne właściwości mechaniczne, takie jak siła oporu, wyporu oraz nacisku. Z kolei do efektów fizjologicznych zachodzących w organizmie pod wpływem działania wody zalicza się schłodzenie lub ogrzanie tkanek (co z kolei ma wpływ na funkcjonowanie m.in. układu krwionośnego i limfatycznego), a także reakcja na zanurzenie ciała w wodzie (m.in. pozorna redukcja masy ciała oraz wpływ na równowagę wodno-elektrolitową).

Hydroterapia – rodzaje zabiegów

Do głównych zabiegów hydroterapii zalicza się:

kąpiele (częściowe, całkowite, perełkowe, tlenowe, aromatyczne),
masaże podwodne,
polewanie,
natryski stałe i ruchome,
zabiegi z użyciem wody i tkanin (zmywanie, nacieranie, oklepywanie, okłady, kompresy),
zabiegi bez ciśnienia wody (kąpiele parowe, sauna).

Hydroterapia w fizjoterapii – jakie ma zastosowanie?

Zabiegi hydroterapii mają działanie przeciwbólowe, zmniejszają stany zapalne, korygują zaburzenia napięcia mięśni, poprawiają sprawność układu ruchu i koordynację ruchową, mają działanie odprężające i relaksacyjne.

Hydroterapia znajduje szerokie zastosowanie jako element leczenia różnego rodzaju urazów, kontuzji i schorzeń układu ruchu, takich jak:

choroba zwyrodnieniowa stawów,
przewlekłe zapalenie stawów,
bóle reumatyczne,
stany po ostrych urazach w obrębie stawów, więzadeł i ścięgien,
bóle i kontuzje mięśni.

Hydroterapia może być również elementem regeneracji powysiłkowej osób aktywnych fizycznie.

Co do zasady, zabiegi z wykorzystaniem wody są bardzo bezpieczne. Istnieją jedynie pewne przeciwwskazania do kąpieli gorących – zalicza się do nich m.in. niewydolność serca, choroba niedokrwienna oraz miażdżyca.

Zabiegi hydroterapii ukierunkowane na terapię różnych urazów i schorzeń wykonujemy w naszych centrach Kriosonik. Wszystkie osoby wymagające tego typu pomocy zapraszamy do kontaktu!

Porażenie nerwu twarzy: leczenie

Porażenie nerwu twarzowego może dotknąć każdego – bez względu na wiek. W wyniku uszkodzenia włókien nerwu następuje nagły paraliż twarzy. Objawiać się to może deformacją twarzy, niemożnością swobodnego zamknięcia powieki czy obniżonym kącikiem ust. Osoba dotknięta porażeniem ma problem z wyraźną wymową, a zdolność do odczuwania smaków może zostać ograniczona. Jakie są przyczyny tego typu dolegliwości? Jak skutecznie leczyć porażenie nerwu twarzowego?

Jakie są przyczyny porażenia nerwu twarzy?

Porażenie nerwu twarzowego to nagłe porażenie siódmego nerwu czaszkowego. Zazwyczaj nasila się przez 1-2 dni, a następnie osoba nim dotknięta zaczyna zauważać stopniową poprawę. Najczęściej objawy ustępują całkowicie do 2 tygodni, jednak w niektórych przypadkach czas rekonwalescencji może być nieco dłuższy. U nielicznych pacjentów zmiany mogą pozostać na stałe.

Wśród najczęstszych przyczyn porażenia nerwu twarzowego wymienia się m.in.:

udar mózgu,
stwardnienie rozsiane,
zespół Guillaina-Barrego,
zakażenie wirusowe (np. aktywna infekcja wirusem opryszczki),
reakcja alergiczna,
niedoczynność tarczycy,
cukrzyca,
zapalenie ucha środkowego,
ropne zapalenie ślinianki przyusznej
półpasiec,
borelioza,
sarkoidoza,
mononukleoza,
miastenia,
niedobór witaminy A,
guz mózgu,
urazy związane z pęknięciem podstawy czaszki lub złamaniem kości skroniowej,
zatrucie (np. glikolem etylenowym, tlenkiem węgla),
po ekstrakcji korzenia zęba,
jako skutek uboczny przyjmowania niektórych leków.

Czasami przyczyną może być porażenie wrodzone, czyli takie, które jest wynikiem wad genetycznych.

Jakie są objawy porażenia nerwu twarzy?

Nerw twarzowy składa się z włókien czuciowych, ruchowych i autonomicznych. Z tego też względu objawy jego porażenia mogą być różne. Pojawiają się one jednak z reguły po jednej stronie twarzy. Wśród najczęściej występujących symptomów wymienia się m.in.:

obniżony kącik ust,
szeroka szpara powiekowa lub opadająca powieka,
brak możliwości mrugania powieką po stronie porażenia,
brak możliwości uśmiechania się i marszczenia czoła,
upośledzenie łzawienia oraz wydzielania śliny,
wygładzenie fałdu nosowo-wargowego,
zaburzenia artykulacji,
drętwienie mięśni twarzy,
zaburzenie odczuwania smaków (zwłaszcza w przedniej części języka),
trudności z przeżuwaniem,
ból ucha lub za uchem (może pojawić się nawet 1-2 dni przed wystąpieniem paraliżu),
nadwrażliwość na dźwięki (również może pojawić się jeszcze przed wystąpieniem paraliżu).

Jak wygląda diagnostyka?

Przed wdrożeniem odpowiedniego sposobu leczenia lekarz stara się znaleźć przyczynę porażenia nerwu twarzowego. Diagnostyka może opierać się na wykonaniu różnych badań. Najczęściej stosowane są:

badanie neurologiczne składające się z wywiadu z pacjentem oraz analizy czuciowo-ruchowo-wydzielniczych właściwości nerwu twarzowego,
tomografia komputerowa,
elektromiografia,
elektroneurografia,
morfologia krwi, poziom glukozy, TSH, OB i stężenia witaminy B12 – jako wskazówka, gdzie szukać przyczyny porażenia nerwu twarzy.

Jak leczyć porażenie nerwu twarzy?

Sposób leczenia porażenia nerwu twarzy ma związek ze źródłem problemu oraz nasileniem objawów.

Stosowana jest m.in. terapia farmakologiczna, która polega na doustnym przyjmowaniu glikokortykosteroidów. Pacjent zażywa kortykosteroid – prednizon, którego dawka jest stopniowo zmniejszana. Czas terapii to ok. 2 tygodnie. U części osób zaleca się stosowanie acyklowiru o działaniu przeciwwirusowym oraz suplementacja witaminami z grupy B. Jeżeli występuje niedomykalność powieki i niemożność mrugania, należy aplikować sztuczne łzy, które zapobiegną wysychaniu rogówki.

Ważna jest rehabilitacja, która polega na ćwiczeniach mięśni mimicznych, stymulacji nerwowo-mięśniowej oraz fizykoterapii. Im szybciej rozpoczęta zostanie rehabilitacja, tym pacjent szybciej powróci do zdrowia. Fizjoterapeuta może zalecić wykonywanie niektórych ćwiczeń samodzielnie – w domu.

Objawy można łagodzić poprzez masaż mięśni twarzy, którego celem jest zmniejszenie ich napięcia. Ponadto zastosowanie mogą mieć m.in. ultradźwięki, laser, elektrostymulacja, naświetlania lampą oraz magnetoterapia.

W przypadku porażenia nerwu twarzowego zazwyczaj nie stosuje się metod operacyjnych – ze względu na niską ich skuteczność. Interwencja chirurgiczna może mieć zastosowanie w przypadku m.in. przerwania ciągłości nerwu.

U większości osób dotkniętych porażeniem nerwu twarzy poprawa następuje do ok. 2 tygodni. U ok. 5 proc. pacjentów objawy mogą nie ustąpić nigdy – pozostaną na stałe. W przypadku ok. 10 proc. pacjentów pozostać mogą pewne defekty (np. oko przymyka się podczas uśmiechu). Jeżeli dotknęło Cię porażenie nerwu twarzowego – nie czekaj i umów się na wizytę, aby rozpocząć rehabilitację jak najszybciej.