Menu Zamknij
header

Pod pojęciem chorób przewlekłych kryje się wiele różnego rodzaju schorzeń, które wymagają specjalistycznej, długotrwałej opieki, dopasowanego do potrzeb leczenia oraz rehabilitacji. To właśnie rehabilitacja pozwala na poprawę jakości życia pacjentów chorych przewlekle, pozytywnie wpływa na ich samopoczucie, niweluje objawy chorób oraz zapobiega powikłaniom.

Jak wynika z definicji amerykańskiej Komisji ds. Chorób Przewlekłych (Commission of Chronic Illness), choroby przewlekłe to trwałe schorzenia będące efektem nieodwracalnych zmian patologicznych w organizmie, skutkujące m.in. inwalidztwem i postępującą niesamodzielnością, wymagające specjalistycznego leczenia oraz nadzoru.

Z niektórymi chorobami przewlekłymi – np. nadciśnieniem, cukrzycą czy astmą – można żyć przez długie lata, oczywiście pod warunkiem, że schorzenie jest rozpoznane, odpowiednio leczone, a pacjent przestrzega zaleceń lekarzy. Są takie choroby, które w większości przypadków – nawet po wdrożonym leczeniu – kończą się zgonem. Zalicza się do nich np. nowotwory oraz chorobę wieńcową. Jest również spora grupa schorzeń przewlekłych, które powodują znaczne pogorszenie jakości życia pacjenta, powodują stopniową utratę samodzielności, wymagają regularnych hospitalizacji i prowadzą do inwalidztwa.

Rehabilitacja u pacjentów przewlekle chorych – dlaczego jest ważna?

Rozpoznanie choroby przewlekłej w większości przypadków ma ogromny wpływ na codzienne życie. Pacjenci muszą odbywać regularne wizyty lekarskie, wykonywać zlecone badania, przyjmować leki, zmodyfikować styl życia (np. w zakresie diety i stylu życia), a także poddawać się koniecznym zabiegom i operacjom.

Bardzo ważnym elementem leczenia wielu chorób przewlekłych jest regularna, dopasowana do potrzeb rehabilitacja. Z jednej strony, ma ona na celu minimalizowanie lub – jeśli jest to możliwe – całkowite wyeliminowanie objawów towarzyszących danej chorobie, utrzymanie lub poprawę stanu zdrowia pacjenta, zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym. Z drugiej strony – indywidualnie opracowany program rehabilitacji pozwala poprawić jakość życia pacjenta, zapobiegać utracie samodzielności, niepełnosprawności oraz różnych powikłaniom chorób przewlekłych. Brak takich działań może prowadzić np. do osłabienia układu krążenia i układu oddechowego, pogorszenia koordynacji i sprawności ruchowej, a nawet problemów z trawieniem.

Metody i formy rehabilitacji w chorobach przewlekłych

Rehabilitacja pacjentów chorych przewlekle może przyjmować różną postać. Czasami są to zabiegi przeprowadzane w warunkach szpitalnych albo turnusy rehabilitacyjne w specjalistycznych ośrodkach, sanatoriach itp. U niektórych pacjentów – zwłaszcza lżej chorych, mogących swobodnie przemieszczać się, bez bardzo poważnych uszczerbków na zdrowiu – rehabilitacja może być prowadzona w warunkach ambulatoryjnych, czyli w konkretnej przychodni, gabinecie albo klinice. U pacjentów ciężko chorych, osób starszych, leżących czy w terminalnych stadiach choroby, dobrym wyborem może być natomiast rehabilitacja domowa.

Indywidualnie dobiera się również formy rehabilitacji pacjentów ze schorzeniami przewlekłymi – czasami jest to typowa rehabilitacja ruchowa, neurologiczna, kardiologiczna czy oddechowa, niekiedy są to różnego rodzaju terapie łączone. W zależności od potrzeb, u pacjentów stosuje się terapię manualną, różnego rodzaju ćwiczenia, masaże, kinezyterapię, rozmaite metody fizykoterapii itp.

Ze specjalistycznej, dopasowanej do potrzeb rehabilitacji dla pacjentów chorych przewlekle można oczywiście skorzystać w placówkach KRIOSONIK – jeśli potrzebna Ci tego typu pomoc, skontaktuj się z nami i umów się na wizytę w dogodnym terminie!

Porażenie nerwu twarzy: leczenie

Porażenie nerwu twarzowego może dotknąć każdego – bez względu na wiek. W wyniku uszkodzenia włókien nerwu następuje nagły paraliż twarzy. Objawiać się to może deformacją twarzy, niemożnością swobodnego zamknięcia powieki czy obniżonym kącikiem ust. Osoba dotknięta porażeniem ma problem z wyraźną wymową, a zdolność do odczuwania smaków może zostać ograniczona. Jakie są przyczyny tego typu dolegliwości? Jak skutecznie leczyć porażenie nerwu twarzowego? 

Jakie są przyczyny porażenia nerwu twarzy?

Porażenie nerwu twarzowego to nagłe porażenie siódmego nerwu czaszkowego. Zazwyczaj nasila się przez 1-2 dni, a następnie osoba nim dotknięta zaczyna zauważać stopniową poprawę. Najczęściej objawy ustępują całkowicie do 2 tygodni, jednak w niektórych przypadkach czas rekonwalescencji może być nieco dłuższy. U nielicznych pacjentów zmiany mogą pozostać na stałe. 

Wśród najczęstszych przyczyn porażenia nerwu twarzowego wymienia się m.in.: 

  • udar mózgu,
  • stwardnienie rozsiane, 
  • zespół Guillaina-Barrego, 
  • zakażenie wirusowe (np. aktywna infekcja wirusem opryszczki), 
  • reakcja alergiczna, 
  • niedoczynność tarczycy, 
  • cukrzyca, 
  • zapalenie ucha środkowego, 
  • ropne zapalenie ślinianki przyusznej
  • półpasiec,
  • borelioza, 
  • sarkoidoza,
  • mononukleoza,
  • miastenia, 
  • niedobór witaminy A, 
  • guz mózgu,
  • urazy związane z pęknięciem podstawy czaszki lub złamaniem kości skroniowej, 
  • zatrucie (np. glikolem etylenowym, tlenkiem węgla), 
  • po ekstrakcji korzenia zęba,
  • jako skutek uboczny przyjmowania niektórych leków. 

Czasami przyczyną może być porażenie wrodzone, czyli takie, które jest wynikiem wad genetycznych.

Jakie są objawy porażenia nerwu twarzy?

Nerw twarzowy składa się z włókien czuciowych, ruchowych i autonomicznych. Z tego też względu objawy jego porażenia mogą być różne. Pojawiają się one jednak z reguły po jednej stronie twarzy. Wśród najczęściej występujących symptomów wymienia się m.in.:

  • obniżony kącik ust, 
  • szeroka szpara powiekowa lub opadająca powieka, 
  • brak możliwości mrugania powieką po stronie porażenia, 
  • brak możliwości uśmiechania się i marszczenia czoła, 
  • upośledzenie łzawienia oraz wydzielania śliny, 
  • wygładzenie fałdu nosowo-wargowego, 
  • zaburzenia artykulacji, 
  • drętwienie mięśni twarzy, 
  • zaburzenie odczuwania smaków (zwłaszcza w przedniej części języka), 
  • trudności z przeżuwaniem, 
  • ból ucha lub za uchem (może pojawić się nawet 1-2 dni przed wystąpieniem paraliżu), 
  • nadwrażliwość na dźwięki (również może pojawić się jeszcze przed wystąpieniem paraliżu). 

Jak wygląda diagnostyka? 

Przed wdrożeniem odpowiedniego sposobu leczenia lekarz stara się znaleźć przyczynę porażenia nerwu twarzowego. Diagnostyka może opierać się na wykonaniu różnych badań. Najczęściej stosowane są: 

  • badanie neurologiczne składające się z wywiadu z pacjentem oraz analizy czuciowo-ruchowo-wydzielniczych właściwości nerwu twarzowego, 
  • tomografia komputerowa, 
  • elektromiografia,
  • elektroneurografia,
  • morfologia krwi, poziom glukozy, TSH, OB i stężenia witaminy B12 – jako wskazówka, gdzie szukać przyczyny porażenia nerwu twarzy.

Jak leczyć porażenie nerwu twarzy? 

Sposób leczenia porażenia nerwu twarzy ma związek ze źródłem problemu oraz nasileniem objawów. 

Stosowana jest m.in. terapia farmakologiczna, która polega na doustnym przyjmowaniu glikokortykosteroidów. Pacjent zażywa kortykosteroid – prednizon, którego dawka jest stopniowo zmniejszana. Czas terapii to ok. 2 tygodnie. U części osób zaleca się stosowanie acyklowiru o działaniu przeciwwirusowym oraz suplementacja witaminami z grupy B. Jeżeli występuje niedomykalność powieki i niemożność mrugania, należy aplikować sztuczne łzy, które zapobiegną wysychaniu rogówki.

Ważna jest rehabilitacja, która polega na ćwiczeniach mięśni mimicznych, stymulacji nerwowo-mięśniowej oraz fizykoterapii. Im szybciej rozpoczęta zostanie rehabilitacja, tym pacjent szybciej powróci do zdrowia. Fizjoterapeuta może zalecić wykonywanie niektórych ćwiczeń samodzielnie – w domu. 

Objawy można łagodzić poprzez masaż mięśni twarzy, którego celem jest zmniejszenie ich napięcia. Ponadto zastosowanie mogą mieć m.in. ultradźwięki, laser, elektrostymulacja, naświetlania lampą oraz magnetoterapia. 

W przypadku porażenia nerwu twarzowego zazwyczaj nie stosuje się metod operacyjnych – ze względu na niską ich skuteczność. Interwencja chirurgiczna może mieć zastosowanie w przypadku m.in. przerwania ciągłości nerwu.

U większości osób dotkniętych porażeniem nerwu twarzy poprawa następuje do ok. 2 tygodni. U ok. 5 proc. pacjentów objawy mogą nie ustąpić nigdy – pozostaną na stałe. W przypadku ok. 10 proc. pacjentów pozostać mogą pewne defekty (np. oko przymyka się podczas uśmiechu). Jeżeli dotknęło Cię porażenie nerwu twarzowego – nie czekaj i umów się na wizytę, aby rozpocząć rehabilitację jak najszybciej.