22 kwietnia, 2024

Pod pojęciem chorób przewlekłych kryje się wiele różnego rodzaju schorzeń, które wymagają specjalistycznej, długotrwałej opieki, dopasowanego do potrzeb leczenia oraz rehabilitacji. To właśnie rehabilitacja pozwala na poprawę jakości życia pacjentów chorych przewlekle, pozytywnie wpływa na ich samopoczucie, niweluje objawy chorób oraz zapobiega powikłaniom.

Jak wynika z definicji amerykańskiej Komisji ds. Chorób Przewlekłych (Commission of Chronic Illness), choroby przewlekłe to trwałe schorzenia będące efektem nieodwracalnych zmian patologicznych w organizmie, skutkujące m.in. inwalidztwem i postępującą niesamodzielnością, wymagające specjalistycznego leczenia oraz nadzoru.

Z niektórymi chorobami przewlekłymi – np. nadciśnieniem, cukrzycą czy astmą – można żyć przez długie lata, oczywiście pod warunkiem, że schorzenie jest rozpoznane, odpowiednio leczone, a pacjent przestrzega zaleceń lekarzy. Są takie choroby, które w większości przypadków – nawet po wdrożonym leczeniu – kończą się zgonem. Zalicza się do nich np. nowotwory oraz chorobę wieńcową. Jest również spora grupa schorzeń przewlekłych, które powodują znaczne pogorszenie jakości życia pacjenta, powodują stopniową utratę samodzielności, wymagają regularnych hospitalizacji i prowadzą do inwalidztwa.

Rehabilitacja u pacjentów przewlekle chorych – dlaczego jest ważna?

Rozpoznanie choroby przewlekłej w większości przypadków ma ogromny wpływ na codzienne życie. Pacjenci muszą odbywać regularne wizyty lekarskie, wykonywać zlecone badania, przyjmować leki, zmodyfikować styl życia (np. w zakresie diety i stylu życia), a także poddawać się koniecznym zabiegom i operacjom.

Bardzo ważnym elementem leczenia wielu chorób przewlekłych jest regularna, dopasowana do potrzeb rehabilitacja. Z jednej strony, ma ona na celu minimalizowanie lub – jeśli jest to możliwe – całkowite wyeliminowanie objawów towarzyszących danej chorobie, utrzymanie lub poprawę stanu zdrowia pacjenta, zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym. Z drugiej strony – indywidualnie opracowany program rehabilitacji pozwala poprawić jakość życia pacjenta, zapobiegać utracie samodzielności, niepełnosprawności oraz różnych powikłaniom chorób przewlekłych. Brak takich działań może prowadzić np. do osłabienia układu krążenia i układu oddechowego, pogorszenia koordynacji i sprawności ruchowej, a nawet problemów z trawieniem.

Metody i formy rehabilitacji w chorobach przewlekłych

Rehabilitacja pacjentów chorych przewlekle może przyjmować różną postać. Czasami są to zabiegi przeprowadzane w warunkach szpitalnych albo turnusy rehabilitacyjne w specjalistycznych ośrodkach, sanatoriach itp. U niektórych pacjentów – zwłaszcza lżej chorych, mogących swobodnie przemieszczać się, bez bardzo poważnych uszczerbków na zdrowiu – rehabilitacja może być prowadzona w warunkach ambulatoryjnych, czyli w konkretnej przychodni, gabinecie albo klinice. U pacjentów ciężko chorych, osób starszych, leżących czy w terminalnych stadiach choroby, dobrym wyborem może być natomiast rehabilitacja domowa.

Indywidualnie dobiera się również formy rehabilitacji pacjentów ze schorzeniami przewlekłymi – czasami jest to typowa rehabilitacja ruchowa, neurologiczna, kardiologiczna czy oddechowa, niekiedy są to różnego rodzaju terapie łączone. W zależności od potrzeb, u pacjentów stosuje się terapię manualną, różnego rodzaju ćwiczenia, masaże, kinezyterapię, rozmaite metody fizykoterapii itp.

Ze specjalistycznej, dopasowanej do potrzeb rehabilitacji dla pacjentów chorych przewlekle można oczywiście skorzystać w placówkach KRIOSONIK – jeśli potrzebna Ci tego typu pomoc, skontaktuj się z nami i umów się na wizytę w dogodnym terminie!

Rehabilitacja po udarze

Udar to choroba, w przebiegu której dochodzi do obumarcia części mózgu na skutek zatrzymania dopływu krwi do tkanki mózgowej. W zależności od tego, jak rozległy jest udar, u pacjenta dojść może do wielu zaburzeń i nieprawidłowości m.in. w zakresie mowy, poruszania się, wykonywania codziennych czynności oraz funkcji poznawczych. Dlatego tak ważna jest rehabilitacja po udarze, która pozwala pacjentowi odzyskać maksimum sprawności i samodzielności.

Udar mózgu jest trzecią – po chorobach serca i nowotworach – przyczyną przedwczesnych zgonów oraz najczęstszą przyczyną trwałej niepełnosprawności u osób powyżej 40. roku życia. Mówiąc najogólniej, w przebiegu udaru dochodzi na skutek obumarcia części mózgu na skutek zatrzymania dopływu krwi. Udar mózgu może mieć charakter niedokrwienny (dochodzi do niego wtedy, gdy niedrożna – najczęściej na skutek miażdżycy – staje się tętnica zaopatrująca mózg w krew) lub krwotoczny (powstaje na skutek pęknięcia ściany tętnicy i wylania się krwi poza naczynie, jego najczęstszą przyczyną jest wieloletnie nadciśnienie, powodujące powstawanie mikrotętniaków).

Objawy udaru zależą od tego, jaka część mózgu uległa uszkodzeniu. Mogą to być np. zaburzenia pracy mięśni twarzy, niedowłady kończyn, zaburzenia widzenia, mowy, połykania, silne bóle głowy oraz utrata przytomności. Jeśli pacjent szybko trafi do szpitala i skutki udaru udaje się odwrócić lub znacznie zahamować, można go uchronić przed śmiercią i ciężką niepełnosprawnością. Właściwie wszyscy pacjenci po udarze wymagają natomiast odpowiedniej dopasowanej do potrzeb rehabilitacji.

Rehabilitacja po udarze – etapy

Rehabilitacja po udarze powinna zostać wdrożona jak najszybciej – od razu po ustabilizowaniu się zdrowia pacjenta, gdy mija stan bezpośredniego zagrożenia życia. Wyróżnia się trzy jej etapy:

profilaktyka funkcjonalna – ma miejsce jeszcze w trakcie pobytu pacjenta na oddziale szpitalnym, co trwa z reguły od 2 do 3 tygodni, ma na celu głównie zapobieganie odleżynom, przykurczom oraz nieprawidłowym ułożeniu kończyn,
rehabilitacja funkcjonalna – w zależności od stopnia zaawansowania udaru może trwać od 3 tygodni nawet do 12-24 miesięcy, jej głównym celem jest zapobieganie przykurczom i deformacjom, maksymalne odbudowanie siły mięśni, łagodzenie spastyczności oraz odwracanie skutków powstałych niedowładów,
okres adaptacji – trwać może od 12-24 miesięcy nawet do 5 lat, w tym czasie pacjent ma zostać przygotowany do możliwie samodzielnego funkcjonowania, powrotu do aktywności ruchowej, zawodowej oraz społecznej.

Metody i techniki rehabilitacji po udarze

Metody i techniki rehabilitacji po udarze to bardzo indywidualna kwestia – zależą od zaawansowania udaru, zmian, jakie poczynił u pacjenta oraz pozostałych po nim skutków. W pierwszych tygodniach po udarze stosuje się przede wszystkim różnego rodzaju ćwiczenia mające na celu pozycjonowanie pacjenta. W celu zapobiegania odleżynom wykorzystuje się rozmaite wałki, kształtki i inne podpory, które mają zabezpieczyć prawidłowe ułożenie ciała.

W kolejnych etapach rehabilitacji po udarze sięga się m.in. po różnego rodzaju usprawniające ćwiczenia miejscowe i ogólne, systemy ćwiczeń oparte o konkretne koncepcje teoretyczne (np. koncepcja Brunnstroma lub Jacobsona), techniki z wykorzystaniem różnych urządzeń (np. aparatów elektrostymulujących do nauki chodzenia), jak również rozmaite zabiegi fizykoterapii: pole magnetyczne, ciepłolecznictwo lub elektroterapia. Zastosowanie znajdują także masaże: klasyczne, wodne oraz pneumatyczne.

Specjalistyczną pomoc w zakresie rehabilitacji po udarze zapewniamy w naszym centrum Kriosonik. Osoby wymagające tego typu wsparcia zapraszamy do kontaktu -> https://www.kriosonik.pl/kontakt/?placowka=143.